Over verwachtingen en verlangens

Ik had zo’n ideale zondag-beeld in mijn hoofd. Was druk geweest, had man en kinderen voor mijn gevoel veel te weinig gesproken en gezien de laatste tijd. En die zondag wilde ik dat alles goed was. Een gezellige brunch met z’n allen. Gezellig wat doen met manlief. ’s Avonds misschien met z’n allen een film kijken. En dat alles natuurlijk met stralend weer en een prachtig opgeruimd huis.

Werkelijkheid:
Punt 1. Het regent. Punt 2. Ik kom beneden en zie dat de kinderen er een puinhoop van hebben weten te maken. Als ik rond 11 uur eens voorzichtig in hun slaapkamers kijk, zijn ze stuk voor stuk chagrijnig. Eentje lag gister wel erg laat in haar nest, de ander gaat direct door naar een vriendin en nummer 3 denkt… bekijk het allemaal maar. Manlief bleek ook een ideale zondagbeeld in zijn hoofd te hebben en ik merkte al snel dat dat totaal niet strookte met het mijne. Hij had de hele week hard gewerkt. Vroeg op, laat naar bed. Deze zondag wilde hij lekker helemaal niks. Ja oké, uitslapen en daarna verder op de bank formule 1 kijken en patat halen bij de patatboer. Maar meer ook niet. Vooral geen interactie met anderen. Dat  had ie de hele week al in ruime mate gehad namelijk.

En ik zat er maar mooi mee. Waarom, waarom, WAAROM konden wij nou niet gewoon eens een  gezellig gezin zijn dat het leuk vindt dingen met elkaar te doen. Mijn dag was compleet verpest.

Tja, mijn verwachtingen waren misschien wat onrealistisch. Ik had een vast plaatje in mijn hoofd, en alles wat daarvan afwijkt, is dan een teleurstelling. Ik kan voor mezelf wel van alles bedenken. Maar wat het weer of anderen doen en willen… daar heb ik geen invloed op. Ze hebben recht op hun eigen manier van kijken. Ik weet het heus wel, maar soms vergeet ik het gewoon.

Berthold Gunster (die man van Omdenken) heeft er vorig jaar een interessant boekje over geschreven: Zoals verwacht loopt alles anders. Verwachtingen en de ‘plaatjes’ die daarbij horen, zijn altijd uitingen van verlangens. Die verlangens, daar draait het om. Want die wil je bevredigd hebben. De verwachting die daaruit ontstaat, is niet meer of minder dan een oplossing die jij voor je verlangen bedacht hebt. Je gaat die oplossing najagen, maar vergeet wat je verlangen was, of bent je misschien niet eens bewust van dat achterliggende verlangen.

Mijn verlangen was, als ik heel eerlijk ben, het gevoel hebben een goede moeder te zijn. En dat ben ik blijkbaar als mijn hele gezin op zondagochtend gezellig samen zit te brunchen. Iedereen moet dus maar van zijn eigen wensen en verlangens afstappen om mij het gevoel te geven een goede moeder te zijn. Behoorlijk egoïstisch van mezelf. Want het is nogal een druk die ik mijn kinderen en man  opleg dat zij ervoor moeten zorgen dat ik me een goede moeder voel. En ook belachelijk bedenk ik me. Want wat ik mijn kinderen juist wil meegeven is dat ze hun eigen pad volgen. Leiderschap nemen over hun eigen leven.

Een eyeopener vind ik het voor mezelf. En jij denkt misschien: leuk Hanneke, dat je je persoonlijke sores met me deelt, maar wat heb ik daaraan? Nou dit: ben jij weer eens stikchagrijnig omdat de dingen niet lopen zoals je in gedachten had? Grote kans dat je bepaalde verwachtingen had. Laat de verwachting los en onderzoek eens wat het verlangen is dat erachter ligt. Dan blijken er opeens meer oplossingen te zijn en krijg je een realistischere kijk op de situatie.