Het gras van de buren

“Een Arabisch spreekwoord luidt: ‘Geef een dwaas duizend talenten, en toch wil hij alleen het jouwe.’ We gaan aan de slag in de tuin van ons leven en als we opzij kijken zien we dat onze buurman daar staat en ons gadeslaat. Hij is zelf tot niets in staat, maar geeft maar al te graag zijn mening over hoe wij onze daden zaaien, wij onze gedachten planten en onze veroveringen water geven.

Luisteren we naar wat hij te melden heeft, dan staan we straks voor hem te werken en wordt de tuin van ons leven een tuin naar zijn idee. We vergeten dan dat de grond is bewerkt met zo veel zweet en vruchtbaar gemaakt met zo veel zegeningen. We vergeten dan dat iedere centimeter aarde zijn mysteries heeft die slechts ontraadseld kunnen worden door de geduldige hand van de tuinman. We hebben geen aandacht meer voor de zon, de regen en de seizoenen, alleen maar voor dat hoofd dat ons over de schutting gadeslaat.

De dwaas die zo dolgraag zijn mening geeft over onze tuin, vergeet zijn eigen planten.”

Paulo Coelho, in Als een rivier.

Deze tekst trof me. Van twee kanten. Want ja, ik richt me ook te vaak op de ‘buurman’. Hecht te veel waarde aan zijn mening. En ja, ik heb ook soms een oordeel over andermans tuin. Kan erin blijven hangen. Om er vervolgens achter te komen dat ik mijn eigen planten aan het verwaarlozen ben. Denk dat iedereen het in zich heeft, maar het enige wat we hoeven te doen is onze eigen tuin de waardering te geven die ze verdient, er zoveel mogelijk van genieten en hem zo mooi mogelijk maken.