Dat moet je niet willen willen

Dit is de tweede blog in een serie over R U S T. Vorige week ging het over de maakbaarheid van het leven. Deze week over dingen doen die je eigenlijk helemaal niet leuk vindt.

Alweer een behoorlijk tijdje geleden las ik een column van Aaf Brandt Corstius over dingen willen willen. Hij is me bij gebleven omdat ik er zo veel in herken. Dat je denkt dat je iets wilt, omdat het plaatje dat je erbij hebt zo mooi is. Dat je het maar blijft nastreven, en er niet eens bij nadenkt of jij het eigenlijk wel zo leuk vindt, en of het wel bij je past.

Verre reizen willen maken, omdat iedereen zegt dat het zo verrijkend is en omdat je eigenlijk niet meer meetelt als je je gezin niet de hele aardkloot laat zien. Uitgebreide etentjes koken voor vrienden, want het beeld daarbij is dat iedereen zo geniet, en dat jij er als volleerde kok en entertainer moeiteloos voor zorgt dat al je gasten een geweldige tijd hebben. Lachende gezichten rondom een sfeervol gedekte tafel, zacht verlicht door flakkerend kaarslicht. Vrolijk geroezemoes. Jijzelf daar tussendoor laverend, nonchalant in een pan roerend, terwijl je ondertussen gevat en geanimeerd, stralend en mooi de gesprekken gaande houdt. Dat iedereen denkt, hoe doet ze dat toch?

Hoe het bij mij gaat in werkelijkheid? Stress, zwetend voorhoofd. Gerecht dat net mislukt. Wel een gezellig geanimeerd gesprek, alleen ik doe niet mee omdat ik steeds aan het koken ben. Ik erger me aan mijn man, die niet ziet wat er gebeuren moet… dat soort dingen. Ik kan het plaatje nog zo leuk vinden, de werkelijkheid is dat ik helemaal niet van etentjes geven houd. Laat mij maar gewoon een preischotel de oven inschuiven, dat werkt een stuk beter. En nog beter werkt het, als ik lekker bij iemand anders aan kan schuiven.

Een kennis had het met een wereldreis. Hij zou een jaar weg gaan. Vooraf goed voorbereid, ontzettend veel voorpret. Hij zag het helemaal zitten, in zijn eentje de wereld ontdekken. Na twee maanden was ie terug. Hij voelde zich doodeenzaam. En die andere culturen, hoezo verrijkend. Hij vond het vooral onwennig, moeilijk en als ie heel eerlijk was, bracht het hem teveel uit zijn evenwicht.

Volgens mij heeft iedereen van die dingen. Die je wilt willen. En als je niet doorhebt dat je een mooi plaatje najaagt dat eigenlijk niet bij je past, kun je er behoorlijk druk mee zijn. En jij maar denken, hoe kan het nou dat ik me niet gelukkig voel, dat ik zo onrustig ben. Nou, misschien dat dus.

In onze maatschappij zijn zoveel mooie plaatjes, dingen die we gemeenschappelijk begerenswaardig vinden. Die we ophangen aan succes en geluk. En dat wordt dan ook nog eens zo heerlijk gevoed door al die perfectiebeelden in reclames, magazines, op Facebook. Een uitgebreid sociaal leven, werk dat goed verdient en status verleent, jezelf in het zweet werken in de sportschool voor dat ultieme slanke, subtiel gespierde lijf, met vrienden uitgebreid stappen en dan lekker dronken worden, altijd druk zijn, een groot, perfect gestyled huis met een mooie tuin, lekker shoppen om het shoppen. Ik noem maar wat dingen hoor en waarschijnlijk kun jij er nog wel meer bedenken.

Denk je nu: wat is er dan zo erg aan die dingen willen? Op zich helemaal niets, maar je kunt je wel afvragen waarom je ze nou eigenlijk wilt. Omdat je er oprecht heel veel van houdt en het je blij maakt als je er mee bezig bent? Of is het om gewaardeerd te worden? Of omdat je denkt dat het zo hoort en dat anderen het van je verwachten?

Ik heb nog een vraag voor je: hoe vaak doe je dingen die je wilt willen, maar waar je eigenlijk – als je heel eerlijk bent – helemaal niet blij van wordt of geen bal aan vindt omdat het eenvoudigweg niet bij je past? Als je die dingen nou eens niet meer doet. Dat levert je tijd op (rust) en vermindert ook nog eens je frustratie (nog meer rust).

Voel jij je aangesproken?
Heb jij fundamenteel last van grote onrust? Schrijf je in voor 1 van de gratis persoonlijke resultaatsessies die ik wekelijks geef. 1-op-1, 20 minuten via Skype of per telefoon. Ik help je graag een stukje verder.

Ik meld me aan!