Zo. Daar zat ie weer heftig te blazen op mijn schouder. En ik voelde me kleiner worden. Letterlijk en figuurlijk.
“Jaaaa…. Mevrouw Nijland. Dat dacht je natuurlijk he. Dat jij dat kon. Maar je weet toch wel beter. Je kunt er geen hout van. Wat denk je. Ze hebben wel naar je zitten luisteren en ze doen wel alsof ze het iets vinden. Maar iedereen vindt je een grote flapdrol. Een nitwit, een sukkel. Een ei dat maar doet alsof. En je ziet er niet uit, ook nog, je had dat jurkje beter niet aan kunnen doen.”
Situatie:
ik had zojuist het applaus ontvangen na een lezing aan startende ondernemers.
Aan het woord:
mijn innerlijke criticus. Ik wist toen alleen nog niet dat ie zo heette en dacht ik dat het de complete waarheid was wat ie zei.
Gevolg:
de keer erop was ik zo onzeker en ging mijn adem zo met me aan de haal dat ik heel lang dacht dat het niks voor mij was. Workshops geven, mensen begeleiden. Terwijl ook toen de feedback achteraf prima was. Ik wilde het zo graag, maar het heeft lang geduurd voor ik de stap zette om er echt voor te gaan.
Als er iets is wat je zelfvertrouwen ondermijnt, dan is het wel je innerlijke criticus. En mocht je je er nog niet bewust van zijn, zeer waarschijnlijk heb jij hem ook.
“Zou je dat nou wel doen?” “Is dat nou wel verstandig?” “Dat kunnen anderen, maar voor jou is dat niet weggelegd.” “he, je hebt verantwoordelijkheden – ook naar anderen, je mag het niet eens overwegen.” Op zich een goedbedoelend stemmetje, die innerlijke criticus. Want hij wil je behoeden voor moeilijke situaties en soms is dat nodig. Hij kan je ook nog eens ver brengen. Want wat ga je hard werken, om er zeker van te zijn dat je het goed doet. En je kunt heel erg je best gaan doen om te bewijzen dat die stem ongelijk heeft.
Maar ik ben al zo veel mensen tegen gekomen, die mooie dingen deden en ondertussen stiekem dachten dat die criticus gelijk had. Dat ze vroeg of laat door de mand zouden vallen…
Het is simpel: een te sterke innerlijke criticus ondermijnt je geluk en zorgt ervoor dat je de stappen niet zet die je zo graag zou willen zetten. Hij staat niet toe dat je positief bent over jezelf, maar ook niet dat anderen positief zijn over jou. Er is altijd een ja maar. Dat maakt dat je je afhankelijk opstelt van de mening van anderen.
Zaak dus om die innerlijke criticus terug in zijn hok te sturen. Maar hoe dan?
Wees je er bewust van dat het maar een stem is die je hoort. Dat het niet waar is wat hij zegt. Ook al denk je van wel. Wees mild voor jezelf. Praat tegen jezelf zoals je ook tegen je beste vriendin of vriend doet. Die hoeft toch ook niet perfect te zijn? En je houdt toch hoe dan ook van hem of haar? Misschien wel juist om die imperfecties.
Daarnaast kun je eens nagaan waarom je innerlijke criticus zo bezorgd is. Meestal zit er een serieuze angst achter. Om alleen over te blijven bijvoorbeeld, of om afgewezen te worden.
En als je daar dan weer van een afstandje naar kijkt, besef je dat je innerlijke criticus misschien bang is, maar dat jij dat zelf niet (meer) hoeft te zijn. Dat geeft vaak ruimte.
Stel je criticus gerust, ook al vind je het misschien een beetje weird om tegen jezelf te praten. “Ik weet dat je bang bent, maar ik ben goed voorbereid en ook al gaat er iets mis, dan word ik nog gewaardeerd.” En tja, die kritiek van die innerlijke criticus zal er nog steeds zijn, maar minder scherp van toon. En net zo belangrijk: het zal je minder raken.
Meer lezen: een zeer verhelderend boek is Ik ken mijn ikken van Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn.
En nu ben ik benieuwd: je wilt iets veranderen in je leven en je hikt er al een tijdje tegenaan. Privé, in je werk… waarom doe je het niet gewoon? Wat zit je innerlijke criticus in je oor te toeteren? Niet te lang over nadenken. Direct opschrijven wat er in je opkomt.
Zijn het realistische gedachten? Hoe kun je die criticus geruststellen en ondertussen toch al gewoon een stap in de goede richting zetten?
Leave A Comment