Aan wie leg jij verantwoording af?

Paul was 23 toen zijn vader plotseling overleed. Zijn vader stond nog volop in het leven, had samen met zijn moeder een installatiebedrijf met ongeveer 10 medewerkers. Iedereen was kapot van zijn overlijden. Pauls vader was een graag gezien man met een groot netwerk.

Paul was net afgestudeerd toen het gebeurde, koud begonnen aan zijn eerste baan. Zijn moeder vroeg hem al snel of hij naar de zaak wilde komen, omdat ze het alleen niet redden kon. Paul werd voor het blok gezet. Hij had nog niet eens de definitieve keuze gemaakt om het bedrijf ooit over te nemen. Maar nu kon hij niet anders, vond hij. Hij wilde ook niet anders. Je moeder kun je niet in de kou laten staan en het bedrijf waar zijn vader zo hard voor gewerkt had, dat moest blijven bestaan.

Zo was hij van de een op de andere dag – 24 jaar jong – directeur van een goedlopend installatiebedrijf. Het was hard werken, Paul werd met vallen en opstaan wijs, maar hij redde het. Iedereen vond hem geslaagd, maar zelf ging Paul zich steeds slechter voelen. Het werk kostte hem steeds meer moeite en hij voelde zich eigenlijk altijd druk, moe, had nergens plezier in.

Waar het van kwam, hij had geen idee. Hij had immers alles? Een vriendin waar hij van hield, zijn eerste dochter was net geboren. Hij had een gezellige vriendengroep. Het installatiebedrijf van zijn vader bleef succesvol en groeide….

En in die laatste zin, daarin zat hem de kneep. Het installatiebedrijf van zijn vader. Zijn vader was inmiddels 6 jaar overleden en toch zag Paul zijn bedrijf nog steeds als het installatiebedrijf van zijn vader. Bij alle belangrijke beslissingen die hij nam, dacht hij onwillekeurig Wat zou pa ervan vinden. Daarin ook gevoed door zijn moeder hoor. Die heeft nieuwe initiatieven vaak de kop in gedrukt: ‘Dat zou René nooit zo willen.’

Maar goed, Paul is natuurlijk geen René en dat zal hij nooit worden ook. In de 6 jaar dat hij dat toch probeerde, was hij zichzelf stukje bij beetje verloren. Hij was zijn vaders droom gaan leven en die van hemzelf vergeten.

Denk niet dat het leven van de dromen van je ouders alleen maar in dit soort extreme omstandigheden aan de orde is. Ik geef ze niet graag de kost, alle mensen die een bepaalde opleiding kozen omdat hun ouders het zo graag wilden. Of die een partner kiezen op basis van hun goedkeuring, of, ik noem maar wat, keurig netjes elk jaar weer een hele dag samen kerstmis vieren, terwijl ze graag heel iets anders zouden willen doen.

Je blijft altijd kind van je ouders. Maar op een gegeven moment word je volwassen. Daar hoort bij dat je je eigen leven gaat leven, los van wat ieder ander daar ook van vindt. Zelfs je ouders. Ik voel me nu ik het schrijf een beetje een belerende schooljuf, maar het gaat me aan het hart. Ik zie zoveel 20’ers, 30’ers, 40’ers, 50’ers én ouder – bewust, maar veel vaker onbewust – worstelen met de dingen die ze doen om hun ouders gelukkig te maken, om aan hun verwachtingen te voldoen. Het is natuurlijk prettig en veilig en je bewaart de lieve vrede, maar soms zijn er dingen die je – hoe pijnlijk ook – beter kunt loslaten, omdat ze niet passen bij hoe jij in elkaar zit. Je ouders hebben (of hadden) hun eigen leven. Jij hebt het jouwe en je hoeft alleen maar verantwoording af te leggen aan jezelf. Hoe lang het bij mij heeft geduurd voor ik dat door had? Nou, toch zeker wel tot mijn 30ste. En nu nog denk ik soms: “Han…” Maar ik ben dan ook een heel plichtsgetrouw kind. Dat vonden mijn ouders belangrijk. 🙂

Nou dat was ‘m, ik ben benieuwd of je jezelf erin herkent. In hoeverre leef jij jouw eigen leven en niet het leven dat je ouders voor je in gedachten hadden?