Zomervakantie en het goede moedersyndroom

Voor ik het wist was het zomer en zomervakantie. Binnengeslopen zonder dat ik er erg in had.
Opeens hebben de kinderen vrij, terwijl het daarvoor ook al zo leek, omdat ze de hele tijd thuis waren.

Gaan wij nog op vakantie is dan de vraag. We willen wel. Maar de kinderen niet. De oudste komt niet uit met haar tijd. De jongste is sowieso al niet zo’n vakantieganger. Als de andere 2 niet gaan, wil middelste ook niet mee. Zo komt het dat we begin augustus met ons tweeën gaan. Man en ik. Ik heb er zin in en er is ook weemoed. Was dan die vakantie van vorig jaar zonder dat ik het toen wist de allerlaatste met ons hele gezin? Heb ik wel genoeg genoten van onze familievakanties? Ik betrap mezelf erop dat ik me afvraag of ik wel een goede moeder ben, als ik mijn gezin al niet eens bij elkaar kan houden voor een vakantie. Dat ze nu al niet meer willen. Ik moet een beetje lachen om mezelf, maar het is een zuur lachje.

Wanneer ben je een goede moeder? Lang heb ik gehad dat ik twijfelde over van alles, maar dat ik een goede moeder was, daarover was ik behoorlijk zeker. Nu, zo tegen het einde van de opvoeding, twijfel ik steeds meer.

We lieten en laten ze graag vrij. Maken ze graag verantwoordelijk voor hun eigen zaken, al vanaf best jong. Maar dat was ook uit luiheid. Ik wil niet dat hun huiswerk mijn verantwoordelijkheid wordt. En als ik hun kamers als hun domein bestempel, hoef ik ze niet op te ruimen en schoon te maken. Ik ben niet zo’n zorgend type ben ik bang en ook dat verwijt ik mezelf bij tijd en wijle. Wat wilde ik graag dat ik ze gezellig een kop thee met wat lekkers zou brengen als ze aan het huiswerk maken zijn. Ik zag het vroeger, zelfs voor ik moeder werd, al voor me. Het leek me zo knus. Maar ik kan me er niet toe zetten. En oudste zou opkijken met een blik van… wat moet je hier. Middelste maakt sowieso geen huiswerk. Ik kan bijvoorbeeld ook echt niet onthouden wie wanneer gym heeft of wie wanneer een proefwerk. Ik verwijt mezelf te weinig interesse. Een goede moeder weet dat toch?

De hele coronaperiode had ik nagenoeg geen idee hoe hun schooldagen eruit zagen. Daarvoor trouwens ook al niet. Als we als ouders een kaartje van school krijgen toegestuurd met daarop een dankjewel voor onze extra inzet tijdens deze zware periode, denk ik beschaamd: wat voor extra inzet? Ik deed helemaal niks extra. Ja, ik ruim hun nooit stoppende, door het hele huis verspreide stroom zooi op, die moedeloos makende bergen worden nu ze hele dagen thuis zijn. Dat doe ik nog wel. Maar altijd in woordeloos verzet – waarom ben ik degene die dat altijd moet doen, wie doet er ooit wat voor mij – tot de bom barst, eigenlijk nooit met liefde. Wat ik mezelf dan weer kwalijk neem. Ik voel me verantwoordelijk voor het gezin, als moeder, en vergeet dat er ook nog een vader is waar ik die verantwoordelijkheid mee deel.

Verstrikt in ‘goede moeder’ willen zijn, die op de achtergrond, zonder klagen en met veel liefde alles doet voor haar kinderen (en haar man). Ik probeer het soms, zo is het me immers voorgedaan, en stel mezelf altijd teleur. Aan de andere kant de ‘vrouw van de wereld´. Ook daarmee leg ik mezelf druk op. Er zit een soort van schoonheids- en jongheidsideaal bij. En ik moet overal bij zijn, professioneel zijn en vooral heel veel interessante, leuke dingen doen. Met als gevolg dat ik baal als ik 3 avonden achter elkaar op de bank hang, en – ik merk dat ik dat zelfs lastig vind hier hardop te zeggen – niks anders doe dan Netflixseries kijken.

Je zou denken dat het in 2020 de wereld uit is. Dat je zonder schuldgevoel kunt zijn wie je bent. Maar ook al lijkt het misschien anders, het is er nog gewoon, dat onhaalbare vrouwenideaal. Ik merkt het in mezelf en bij vrouwen om me heen. ´Goede moeder´ en ´vrouw van de wereld´. En er zijn vast meer van die rollen die we onszelf opleggen. We willen ze zijn omdat we het met de cultuurpaplepel ingegoten krijgen. Omdat we onszelf vergelijken met anderen, die het zo vanaf de buitenkant bekeken altijd beter doen. Maar we leggen er onszelf belachelijk veel druk mee op. Tijd voor vakantie. En daarna doe ik aaaalles anders. 😉