Hoeveel afleiding heb jij nodig?

Het is natuurlijk niet nieuw, maar het viel me laatst opeens weer op toen ik boodschappen deed. In de rij bij de kassa was echt iedereen op z’n mobiel aan het kijken. Iedereen. In de trein: hetzelfde. Als ik naar m’n kinderen kijk: ze komen naar beneden met iets op hun scherm. Smeren hun brood terwijl ze aan het kijken zijn en schuiven het daarna gedachteloos, met nog steeds dat scherm voor zich, naar binnen. Altijd, altijd is er afleiding.

Hoezo, is dat erg dan? Prima toch, heb je altijd wat te doen. Tja. Dat is ook best fijn. Merk ik zelf ook. Koken met de tv aan. Wandelen terwijl ik een luisterboek aan het luisteren ben. In slaap vallen met nog steeds dat luisterboek…Maar wanneer kom je er dan toe om jezelf te horen? Naar jezelf te luisteren? Volgens mij van levensbelang. Altijd afleiding zorgt ervoor dat je vervelende of pijnlijke dingen gemakkelijk kunt ontvluchten, in plaats van ze op te lossen. Het maakt dat je nooit echte rust neemt. Dat je de dingen doet zonder ze echt te ervaren. Je bent immers altijd aan het kijken en luisteren naar de ervaringen van anderen.

Merk je dat bij jezelf? Dat je altijd afleiding hebt of zoekt? Ongemerkt steeds weer naar je telefoon grijpt?
Misschien een idee om gewoon om eens te onderzoeken of het je wat brengt als je mindert. In de trein  uit het raam te kijken of een praatje maken. Wandelen of hardlopen met alleen de geluiden van je ademhaling en de wereld om je heen. Of waar het maar past bij jou. Kan onwennig zijn, of saai zelfs in het begin. Maar de meeste mensen brengt het uiteindelijk rust, ruimte en vrijheid. Best interessant toch?