Je veerkracht vergroten

Een paar jaar geleden speelde er in de carnavalsgala in ons dorp een typetje mee die maar 1 motto had:

“Ie möt metvear’n”

Vertaald: “Je moet meeveren.”
Nou ben ik een beetje allergisch als mensen zeggen dat er iets moet, maar los daarvan vind ik het een prima uitgangspunt.

In mijn vorige stukje gaf ik 4,5 geluksmisverstanden die je geluk danig in de weg kunnen zitten. Een van de misverstanden die ik noemde, is denken dat je ALTIJD gelukkig zou moeten zijn. Dat gaat je namelijk nooit lukken, al was het alleen maar omdat het leven je niet alleen maar leuke dingen geeft. Na een echtscheiding of als je je baan verliest is er verdriet, dat kan niet anders. Dan is geluk ver te zoeken.

Wat helpt, gaf ik aan, is dat je de veerkracht bezit om met dat soort tegenslagen om te kunnen gaan, er niet in te blijven hangen. Veel mensen denken dat je veerkracht niet kunt trainen, dat het iets is wat je hebt of niet hebt, maar mijn ervaring is dat dat maar tot op zekere hoogte waar is. Zeker kun je je veerkracht vergroten. Dat gaat vanzelf als je vervelende dingen meemaakt, dan leer je het in de praktijk, maar liever nog heb je daarvoor geen erge dingen nodig natuurlijk. Hoe je nu alvast kunt oefenen?

1. Leren hoe je kunt stoppen met je wentelen in je verdriet, ongeluk, gelijk, boosheid, onmacht en pijn.

Hoe ik het altijd deed, bij alle dingen die niet gingen zoals ik het voor ogen had? Bij een rottige opmerking van een vriendin, een klant die toch niet zo blij was, een project dat niet zo goed liep, dat soort dingen? Ik spaarde alle emoties daarover op, negeerde ze, want immers: ‘ik ben een sterk mens dus ik laat me niet raken’, tot het weer zo ver was dat ik overliep en een weekend lang niks anders deed dan chagrijnig zijn, kwaad worden op iedereen die maar in de buurt kwam (en die veilig genoeg waren: mijn man moest het dan dus ontgelden) en verdrietig zijn. Ik kon dan zwelgen in mijn emoties en had geen idee hoe ik eruit moest komen. En bovendien, ik had toch ook recht op die boosheid, dat verdriet, het was me toch aangedaan? De eerste stap was te leren om tegen mezelf te zeggen: “ik ben niet dat verdriet of boosheid, ik heb alleen dat gevoel maar.” Dat leerde me om mezelf los te koppelen van de emotie. Ik kon er zo meer van een afstandje naar kijken en dat maakte dat ik er niet in bleef hangen.

2. Tegelijkertijd jezelf toestemming geven om al die rottige gevoelens te ervaren en te uiten

Ik mocht van mezelf niet geëmotioneerd raken, ik had me daar zo goed in getraind dat ik emoties zelfs vaak niet bewust voelde op het moment dat ze opkwamen. Ik was nogal vlak. Boosheid, verdriet, echte vreugde? Ik kon het niet goed ervaren. Emoties laten zien vond ik zwak en gevaarlijk. Vooral beleefd zijn naar anderen, want anderen hebben altijd meer gelijk dan ik. Niet laten zien dat iets me raakt, want daar kunnen ze me op pakken. Nou ja, het gevolg daarvan waren die weekenden die ik hierboven beschreef.

Inmiddels merk ik het beter als ik boos of verdrietig of geïrriteerd ben. Ik schaam me er minder voor als ik ergens heel blij mee ben of geemotioneerd raak. De opleiding intuïtieve ontwikkeling heeft me daarbij geholpen, omdat je daar leert bewust te zijn van jezelf, je emoties en wat je ervaart in je lichaam. Maar ook massages, meditatie, sauna’s, alles wat je maar helpt om de aandacht op je lichaam te richten is enorm goed.

3. Leren verantwoordelijkheid te nemen over je eigen leven

Nou, dan is het fijn dat je weer van alles voelt, maar als je dan het idee hebt dat jij geen recht van spreken hebt, dat anderen altijd beter zijn dan jij, of
leuker, geliefder, slimmer, wat dan ook. Dat anderen de wijsheid in pacht hebben en dat jij in de pas moet lopen en het beste kunt doen wat zij willen: dan
kun je geen kant op met die emoties van je.

Veel mensen worstelen met bestaansrecht, het recht om er te zijn, zichzelf te laten zien, eisen te stellen.  Dat komt naar boven op het moment dat ze
kritiek krijgen of als mensen boos op ze worden. Maar je hebt dat recht. Het feit dat je geboren bent, dat geeft je dat recht. Net zoveel recht als je vader, je buurvrouw, je leidinggevende, de koningin, Beyonce of wie dan ook.

Met het besef dat je dat recht hebt, komt misschien ook het besef dat je niemand anders de verantwoordelijkheid kunt geven over je leven. Uiteindelijk weet alleen jij wat goed voor je is. Niemand anders heeft immers ooit in jouw schoenen gestaan. Je mag het heft in eigen handen nemen. De keuzes maken waarvan jij met hart, ziel en verstand weet dat ze goed zijn voor jou (of misschien twijfel je er behoorlijk aan. Je mag iedereen dan ook advies vragen, maar de uiteindelijke keuze, die ligt bij jou). Doodeng om je lot in eigen handen te nemen als je het niet gewend bent, want dan ben je opeens zelf verantwoordelijk voor wat goed of fout gaat. Maar als je jezelf respijt geeft, als je van jezelf ook fouten mag maken, dan ga je stukje bij beetje sterker in je schoenen staan.

Een mooi proces dat bij geen mens hetzelfde verloopt.