Eikenprocessierupsen en wat ze bij mij teweegbrachten

Die eikenprocessierupsen, ik vind ze fascinerend. Zo erg, dat ik een filmpje van ze heb gemaakt. Achteraf gezien misschien niet zo handig, maar ik dacht een beetje dat ik immuun voor ze was. In de dikke, oude eik die op nog geen 10 meter van onze keuken staat (de takken groeien zowat de ramen van de bovenverdieping binnen), zitten namelijk elk jaar wel een paar nesten. Niemand van ons gezin die er ooit last van had. Maar na het filmpje zit ik voor het eerst onder de rode puntjes op mijn armen, buik en bovenbenen. Net kleine muggenbultjes. Goed te doen qua jeuk trouwens, maar je merkt ze wel.

Dat terzijde. Wat ik zo fascinerend vind aan die rupsen, is hoe ze zich voortbewegen. Ze trekken en masse vanuit hun witte geweven nesten via de stam naar beneden en dan over de grond naar – wat ik dan denk – een volgende eik. Als 1 lang, dun lichaam. Alsof ze een collectief brein hebben. Niet helemaal goed te zien in mijn filmpje, maar wel een klein beetje:

Welke rups besluit dat het tijd is om te gaan? Wie neemt het voortouw en waarom sluiten de anderen dan aan? Waarom gaan ze een bepaalde kant op?

En ik ben maar weer eens ontzettend blij dat ik een mens ben. Eigenlijk is dat we bestaan al een wonder op zich. Zo’n lichaam, dat prachtig in elkaar zit. Een brein, waarmee we zelfstandig kunnen denken. De creatiekracht die we hebben, de mogelijkheid bewust te voelen, te onthouden, lief te hebben, ons te verwonderen…

Het enige dat ik vandaag zeggen wil: neem jouw unieke lichaam en je unieke brein niet voor lief. Zo normaal als het is, zo bijzonder is het ook. Je hebt het zomaar gekregen in dit leven, dus zorg er goed voor. Het kan je overal brengen, op alle plekken, in alle situaties. Aan jou om de route te kiezen en stil te houden waar jij wel eens wat zou willen onderzoeken, waar jij het prettig vindt, waar jij wezen wilt.